Glamour Shoppen
Image default
Advertenties

Hoe je een pen moet vasthouden

Het lijkt bijna te triviaal, te basaal, vanzelfsprekend en automatisch om te vermelden. We houden al pennen (en potloden) vast sinds onze kindertijd. Je volwassen schrijven verbeteren zou moeten gaan over stijl, dictie, je ideeën organiseren, verheven dingen uitdrukken – toch?

Het gebeurde eenvoudig. Een collega keek naar de strakke, gebalde houding van mijn rechterhand en zei: “Je hand moet pijn doen. Wil je een makkelijkere manier zien?”

Vandaag, tientallen jaren later, als ik begin te schrijven met een traditionele greep, kan ik het fysiek niet langer dan een minuut uithouden. Het is te ongemakkelijk. Ik moet overschakelen op de manier die ik die dag geleerd heb.

Worstelen met woorden op een pagina brengt zijn eigen soort kwelling met zich mee. Dat vind ik niet erg; het hoort bij het plezier en de uitdaging van schrijven.

Maar schrijven zou geen fysieke pijn moeten veroorzaken. Vandaag doet niet alleen mijn hand geen pijn, maar het veranderen van mijn pengreep heeft ook mijn relatie tot het schrijven zelf fundamenteel veranderd. Hoe kan dat triviaal zijn?

Het ongemak van schrijven

Als coach hoor ik veel redenen waarom mensen niet schrijven – dat wil zeggen, niet het schrijven doen waarvan ze zeggen dat ze het willen of moeten doen voor zaken, bloggen, zelfexpressie of iets anders.

Wat ik al die jaren geleden ontdekte was dat het fysieke ongemak van het schrijven zelf een van de redenen kan zijn. Eén waarvan je je waarschijnlijk niet realiseerde dat die er was, omdat je je hele leven parker pennen hebt vastgehouden.

Toen ik mijn greep veranderde, werd schrijven fysiek makkelijker, dus schreef ik meer. Het verbeterde mijn schrijven niet per se, maar hoe meer woorden ik schreef, hoe meer schrijfoefening ik kreeg, en hoe meer ik verbeterde door oefening.

Hoe de meeste mensen een pen vasthouden

De manier waarop we het vaakst leren is om een pen  vast te pakken met drie vingertoppen (duim en twee vingers) en het werktuig te laten rusten op het “eerste web” – het spierkussen tussen duim en wijsvinger (afbeelding 1). De derde en vierde vinger rusten op de pagina en stabiliseren de hand tijdens het schrijven.

Er zijn erkende variaties, en natuurlijk individuele, en linkshandigen moeten hun hand of het papier anders plaatsen, zodat ze a) kunnen zien wat ze schrijven, en b) de inkt niet bevlekken.

Mijn eigen variatie was om mijn derde vinger toe te voegen aan de greep (afbeelding 2), waardoor ik nog meer spieren moet aanspannen (en uitputten) om de pen nog strakker vast te pakken.

De truc, onthuld

De truc is het omkeren van je greep. Wat mijn collega me liet zien was hoe je de pen bij de hand vastpakt, zodat de vingertoppen alleen maar begeleiden.

De hand hoeft helemaal niet te grijpen. Leg het midden van de pen tussen de basis van de wijs- en middelvinger (“tweede web”) en hij blijft daar liggen omdat de vingers zo dicht bij elkaar staan.

De vingers en duim kunnen dan gemakkelijk naar beneden buigen om bij de penpunt te rusten, waar ze hem eenvoudigweg leiden (afbeelding #3).

In tegenstelling tot mijn oorspronkelijke greep – of welke greep dan ook – vereist deze manier van penvoering geen enkele spierinspanning. Het leiden van de punt vereist vrijwel geen inspanning; of geen inspanning als je de schrijfactie met je arm stuurt, zoals veel deskundigen suggereren, in plaats van met je vingers en pols, die sneller vermoeid raken.

Het was even wennen. Maar zoals ik al zei, deze “greep” (zo kan ik het nu nauwelijks meer noemen) is zoveel gemakkelijker dat ik vandaag de dag niet eens meer langer dan een minuut op de oude manier kan schrijven.

Het belangrijkste verschil

Ondanks alle nieuwe invoerapparaten – muizen, scrollapparaten, touchpads, tabletpennen, enzovoort – is onze primaire interface met technologie het toetsenbord, het alfabet.

Ik heb mijn les geleerd toen er weinig toetsenborden waren en pennen de belangrijkste optie waren naast typemachines. En toch blijven in 2021 de marktvooruitzichten voor fabrikanten van balpennen even rooskleurig als altijd. We schrijven nog steeds veel met de hand.

We kantelen onze toetsenborden en plaatsen onze aanwijsapparaten om carpaal tunnel syndroom, schouderpijn en andere ergonomisch vermijdbare kwalen te voorkomen.

En toch zijn we niet zo voorzichtig met Montblanc pennen. We houden ze nog steeds vast tot onze handen pijn doen.